خانه آبشار
خانه آبشار
خانهٔ آبشار یا فالینگ‌واتر (به انگلیسی: Fallingwater) که به آن «اقامتگاه کافمن» نیز گفته می‌شود، خانه‌ای است که معمار معروف آمریکایی، فرانک لوید رایت، در سال ۱۹۳۵ درپنسیلوانیای آمریکا طراحی کرده‌است و جز یکی از برترین آثار معماری قرن بیستم به‌شمار می‌رود.این خانه در نزدیکی شهر پیتسبورگ و به سبک «معماری اُرگانیک» ساخته شده‌است.
فرانک لوید رایت همه چیز را در ذهن خود طراحی می‌کرد و از ترسیمات تنها برای ثبت تصوراتش استفاده می‌نمود؛ بنابراین در سپتامبر ۱۹۳۵ از بازدید کافرمای طرح ادگار جی کافمن از اسکیس‌های خانهٔ آبشار در دفتر کارش نگران نشد. با وجود اینکه هیچ نقشه‌ای وجود نداشت، رایت بی هیچ تردیدی پشت میز نقشه‌کشی خود نشست و یک پلان مختلط، یک مقطع و یک نما کشید که همه‌چیز در آن‌ها حل شده بود. هنگامی که کافمن از راه رسید و این نقشه‌ها را دید هیجان‌زده شد. پس از آن روز، علی‌رغم مشکلات تکنیکی شدید و خرج‌های سرسام‌آور، کافمن مصمم به انجام این پروزه باقی ماند. خانه آبشار به منبع الهامی برای بقیه زندگی او تبدیل شده بود.
روند طراحی
درست در زمانی که رایت تصمیم به ساخت خانه در محل مورد نظر گرفت، متوجه مشکلات ساخت در آن ناحیه شد. محل حاشیه شمالی رودخانه بیرران به اندازه کافی وسعت نداشت تا یک فونداسیون نرمال را برای ساختن خانه مورد نظر رایت فراهم آورد. گذشته از این مسئله او می‌بایست درخواستهای مالک که تمایل به بازدید و بررسی آن منطقه داشت را نیز مدنظر قرار می‌داد. برنامه‌های کافمن برای پذیرایی از گروه‌های بزرگی از دوستان و برپایی مهمانی‌های بزرگ باعث شد که رایت بداند خانه مذکور باید بزرگتر از آنچه او برنامه‌ریزی و طراحی کرده بود باشد. همچنین خانم و آقای کافمن اتاق خوابهای جداگانه زیادی را می‌خواستند. بدین ترتیب که یک اتاق خواب برای پسر بزرگشان و نیز اتاقهایی اضافه برای مهمانان می‌خواستند. راه حل رایت برای این مشکل و عدم فضای کافی وقتی آشکار شد که او تصمیم گرفت پایه‌ای اضافی را در ساختار این خانه بکار گیرد. طرح ساختاری برای خانه آبشاری تحت نظر رایت و توسط همکاران مهندس وی (همان کسانی که مسئول ساختار ستونها در طرح بسیار بحث‌برانگیز دیگر رایت با عنوان طرح فرم پذیر مرکز فرماندهی جانسون بودند) بنامهای مندل گلیکمن و ویلیام وسلی پیترز اجرا شد.
برنامه‌های مقدماتی این پروژه برای تأیید کافمن در پانزدهم اکتبر سال ۱۹۳۵ به وی ارائه شد. بعد از اینکه رایت بازدید دیگری را از زمین مذکور کرد به فراهم‌سازی یک تخمین با ارزش برای این کار پرداخت. در دسامبر ۱۹۳۵، معدن سنگ قدیمی غرب این پروژه دوباره بازگشایی شد تا بدین ترتیب سنگ مورد نیاز برای دیوارهای این خانه فراهم شود. رایت در طی دوران ساخت این خانه، بر خلاف دستیارش رابرت موشرکه بطور مدام ابه آن پروژه و زمین سر می‌زد، تنها به صورت دوره‌ای از آن محل بازدید می‌کرد. آخرین طرحهای ترسیم شده توسط رایت در مارس ۱۹۳۶ با شروع کار بر روی پل و نیز برای شروع ساخت خانه اصلی در آوریل ۱۹۳۶ اجرا شد.
خطوط اصلی عمودی و افقی بخش‌های متمایز از مشخصات بارز پروژه خانه آبشاری بودند. ساخت این خانه با درگیری بین رایت، کافمن و پیمانکاران این پروژه دچار بحران شد. مسئله ناخوشایند بر سر این موضوع بود که کافمن متوجه تجربه ناکافی رایت در بکارگیری بتن‌های جوشندار شد و پس از آن کافمن طرح بکارگیری ستونهای پیش آمده را مطرح کرد که توسط طرح مقاومتی مهندسان مشاور بازبینی شد. طبق گزارش‌ها دریافتی، رایت مقصر اعلام شد و سریعاً از کافمن درخواست برگشت طرحهای عملیاتی اش را کرد و اینطور بیان کرد که این پروژه تنها با بکارگیری طرحهای اعمال شده وی شانس موفقیت خواهد داشت. پس از مدتی به دلیل به زیر خاک رفتن یکی از دیوارهای خانه، کافمن از کار خود و کنار گذاشتن طرح رایت پشیمان شد.
پس از بازدید مجدد زمین در ژوئن ۱۹۳۶ توسط رایت، او سنگ‌تراشی پل را رد کرد و اظهار کرد که «پل باید از نو ساخته شود .» رایت و تیمش تصمیم گرفتند به جای تیرهای ستونهای پیش آمده در طبقات زیرین از تیرهای T شکل یکپارچه (از بالا به پائین) که از صفحات بتنی یک تکه ساخته شده بودند استفاده کنند که هر دو به صورت سقفی برای طبقه زیرین در نظر گرفته می‌شدند و در برابر فشار ساختمان مقاومتی را ایجاد می‌کردند. یکی از پیمانکاران و مهندسین این طرح بنام والترهال محاسبات جداگانه‌ای را اعمال کرد و برای افزایش مقاومت ساختمان استدلال خود را بدین صورت ارائه داد که: باید در ماده ستونهای بتنی طبقه اول از فولاد نیز استفاده کرد. در حالیکه برخی منابع اثبات کرده بودند هال جزء پیمانکارانی است که مقدار مقاومت ساختمان را تا دو برابر افزایش می‌دهد، رایت پیشنهاد وی را رد کرد. نسبت به دیگران اینبار کافمن از مهندسین مشاورش درخواست کرد که دوباره به بررسی و بازبینی طرحهای ارائه شده مقاوم‌سازی رایت بپردازند و مقدار فولاد معین شده توسط رایت را نیز تا دو برابر افزایش دهند.
همچنین وقتی پیمانکاران در قالب بندی بتنی برای تیرهای پیش آمده هیچ راهکاری را اعمال نکردند تا از خمیدگی و انحراف ستونها جلوگیری کنند، ستونهای مذکور به طرز قابل ملاحظه‌ای خمش پیدا کردند. در این لحظه رایت به یاد پیشنهاد اضاف کردن فولاد بیشتر افتاد و موشر را فرا خواند. با تأیید کافمن، مهندسین مشاور برای پیمانکاران طرحی را ترتیب دادند که طبق آن یک دیوار محافظ تحت ستونهای دیوار اصلی برای تراس غربی کار گذاشته شود. وقتیکه رایت در یکی از بازدیدهایش از این منطقه به این ایده پی برد از موشر خواست بطور محتاطانه‌ای لایه‌های سنگی طبقه بالا را از نظر کیفیتی بهبود بخشد. وقتیکه بعدها کافمن به آنچه انجام داده بود اعتراف کرد، رایت به او آنچه که موشر انجام داده بود را نشان داد و به این نکته اشاره کرد که ستونهای جلویی برای ماه‌ها بدون حمایت دیوار اصلی و تحت تحمل بار سنگین مورد آزمایش قرار گرفتند. در اکتبر سال ۱۹۳۷ خانه اصلی کامل شد.
هزینه ها
هزینه خانه اصلی و نیز خانه مهمانان هزینه‌ای برابر با ۱۵۵۰۰۰ دلار آمریکا را دربرداشت. بدین ترتیب که: خود خانه ۷۵۰۰۰ دلار، پایان کار و مبلمان خانه ۲۲۰۰۰ دلار، خانه مهمان، گاراژ و محل سکونت خدمتکاران ۵۰۰۰۰ دلار و دستمزد معمار ۸۰۰۰ دلار هزینه را شامل شدند. از سال ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۱ بیش از ۲۲۰۰۰ دلار صرف دیگر جزئیات این پروژه و نیز صرف تغییرات در سبک آهن آلات و نورپردازی شد. هزینه کلی این پروژه با در نظر گرفتن نرخ تورمات ۱۵۵۰۰۰ دلار محاسبه شد که این مقدار در سال ۲۰۱۳ برابر با ارزش تقریبی ۶/۲ میلیون دلار بود. یکی از بازتاب‌های مرتبط با هزینه این پروژه در آن زمان این بود که، در سال ۲۰۰۹ تنها هزینه ترمیم آن براب با ۴/۱۱ میلیون دلار برآورد شد...............
ادامه مطلب
